Jan Vangertruyden (aka Johnny Asbak), organiseerde op 26 september een avond vol muzikaal talent vanuit en rondom Maison Florida. COVID-19 dwong ons om het grootste deel van de festiviteiten buiten te laten plaatsvinden. Er werd van deze gelegenheid gebruik gemaakt om podia, DJ booth, zitruimte, statafels en tal van andere constructies in elkaar te fabriceren. In Florida wordt noodzaak immers nooit vermeden, eerder omarmd. Het vormt een briefing van buitenaf en staat ons toe het toevallige te laten binnensijpelen in datgene wat we creëren.
Milan Gillard gaf het startschot met een performance waarin hij thee bereidde via een ritueel waarin vuur en rook gestalte gaven aan het geluid van de eigen stemmen, die hij als een poppenspeler over en onder elkaar heen liet tuimelen.
Planeet Mediamarkt (Sebastian Josep Ferran en Glenn Cox) namen de fakkel over en besloten vrijwel meteen zichzelf op de knieën te zetten, wat een poging leek om op eenzelfde (golf)lengte te komen met de minuscule apparaten waarmee ze hun frequenties op ons af schoten.
Headliner van de avond was zonder twijfel ASBAK. Lockdown-gewijs hebben ze zichzelf lange tijd klaargestoomd om nog eens live op te treden vanuit repetitiehok Kruipkot, dé grot van Florida waarin men enkel welkom is indien het aantal decibels datgene overschrijdt wat onze industriële buren van Quartier Canal produceren. Ontlading en opgeborrelde energie spatten samen met wat zweet op de muren en zal binnen een jaar nog steeds te ruiken zijn voor degene die het gemist hebben.
Verder zorgde ook Lennert Berx met zijn gitaar en stem voor wat rust doorheen de chaos en wist ook Bigdiwa het publiek te bekoren met woorden die net iets sneller vielen dan de druppels op ons hoofd, waardoor die laatste ook volledig overschaduwt werden. Binnen sloegen Glenn Cox, Wouter Souvereyns, Anton Clijmans en Jan Marechal de handen nog in elkaar. Met synthesizers en andere digitale muziek manipulatoren spanden ze zichzelf af van en voor buitenstaanders. Horen mag, aanraken niet. DJ Fabio Casula & friends sloten het geheel af met een uitnodiging om de dansvloer te betreden, waar aanvankelijk moeilijk aan werd toegegeven wegens moeilijk te lokaliseren dansbenen en angst voor andermans bacteriën. Uiteindelijk kwam een koppel op het idee een dansbubbel te creëren onder een paraplu, waarmee men anderen op een veilige afstand kon houden. Al snel volgden anderen waardoor de koer bruiste met bubbels. Wederom bracht noodzaak (in dit geval onszelf droog houden) ons tot een ludieke oplossing in de vorm van social distance dancing.