NL (ENG below)
Alles wat 'nieuw' is prikkelt mij. Als ik met een nieuwe techniek, ambacht of tool in contact kom wil ik maar al te vaak onmiddellijk alles te weten komen over dit onbekende terrein. Maar eens ik de oppervlakte hiervan verkend heb, blijkt het moeilijk voor mij om die aandacht vast te houden om het thema dieper te verkennen. Zo heeft elke ambacht of tool ook zorg nodig. Een bijtel moet om de zoveel tijd worden geslepen, een composthoop moet je constant bijvullen en op temperatuur houden en een zelfgebreide sok heeft af en toe wat liefde nodig opdat deze weer wat jaren kan meegaan... Die zorg vraagt om geduld, niet bepaald één van mijn sterkste eigenschappen. Iets onderhouden wordt in onze maatschappij vaak weggezet als 'saai' of 'hersenloos werk'. Het prikkelt ons niet op dezelfde manier als die eerste kennismaking. Maar met de jaren heb ik deze verzorgende rol wel steeds meer weten te appreciëren. In de herhalende handelingen die vaak gepaard gaan met het onderhouden van iets krijgt mijn hoofd even wat ademruimte. Ik kan ontsnappen aan de oneindige stroom van invloeden die ons, zowel online als offline, overspoelen. Er ontstaat een stilte die uitnodigt tot een interne monoloog. Als een radarwerk zetten de lichamelijke handelingen mijn denkwielen in beweging. Niet om nieuwe indrukken te verwerken maar om oude netwerken te versterken en onderling te koppelen. Zo kan het onderhouden van een gereedschap leiden tot het onderhouden van de machine die ons brein is. Zorg dragen voor iets dwingt ons ook tot vertragen. In ons dagelijks leven moet alles enorm snel gaan. Is er iets kapot? Koop dan maar beter meteen de nieuwste versie want iets zelf repareren is toch te complex. Je kan dan ineens ook genieten van al de extra nieuwe snufjes, die uiteraard ook allemaal weer individueel kapot kunnen gaan. In de advertenties van doe-het-zelf winkels toont men ook enkel hoe we met aangekocht gereedschap meteen aan de slag kunnen. Ga maar eens op zoek naar materiaal om een bijtel of bijl te slijpen. Dat vind je daar gewoonweg niet. Men wil dat je alles zelf doet, zolang je daarbij maar veel geld blijft uitgeven in hun winkels. Met onderhoud valt niks te verdienen en dat weten die bedrijven maar al te goed. Zorg dragen voor iets leidt daardoor niet enkel tot mentale rust maar zouden we zomaar kunnen verheffen tot een revolutionaire daad in een tijd waarin het kapitalistisch gedachtengoed heerst. In het herhalen van zo'n zorghandeling zit ook vaak iets ritmisch. Het vraagt om een bepaalde coördinatie, een choreografie die je steeds beter onder de knie krijgt en die je steeds meer naar je hand zet. Mijn oma was zo’n 50 jaar lang naaister. Aan het einde van haar leven was ze mentaal niet zo vaak meer aanwezig maar ik herinner me nog goed hoe ze op familiefeesten soms alleen zat in de zetel. Met haar ogen dicht en haar handen voor zich uitstrekkend, alsof ze een stuk textiel door haar naaimachine heen haalde. Die handeling, die een immens diepe groef in haar hersenplaat heeft geslepen, stelde haar in staat om op dat moment terug in de tijd te reizen. De herhaling zat niet alleen in haar hoofd maar ook in haar vingers, in haar hele lijf. Wat voor herhaling zou ik zodoende willen doorleefd hebben aan het einde van mijn leven? Ik merk dat mijn interesses heel breed zijn, wat natuurlijk ook enorm tijdsgebonden is. Vroeger leerde men vaak één ambacht en werd men daar doorheen een mensenleven een expert in. De zorg die hiermee gepaard ging was onlosmakelijk verbonden aan de ambacht zelf. Ze bestond er niet los van, wat vandaag de dag wel vaak het geval is. Vroeger leerden men ook vaak een ambacht van generatie op generatie. Vandaag worden we dagelijks overspoeld met filmpjes van ambachten die vanwege hun nostalgische of exotische aard onze nieuwsgierigheid prikkelen. Maar na elk filmpje staat er alweer een nieuwe in de rij te wachten. Het is eindeloos. Het zijn trends die we verslinden als snacks. Het vergt heel wat wilskracht om hieraan te weerstaan — om er eentje uit te pikken en voorbij de oppervlakkigheid te gaan. Hoe kunnen we weerstaan aan die lokroep van al wat 'nieuw' is? Misschien kunnen we al eens beginnen met die oneindige stroom aan nieuwe info naast ons neer te leggen en rondom ons te kijken naar wat er al is. Welke gereedschappen komen spontaan op ons pad? Welke technieken hebben wortels in onze eigen omgeving en geschiedenis? En hoe verhouden deze zich ten opzichte van onze eigen noden? Als we ons omringen met elementen die dicht tegen onze identiteit aanleunen zullen we volgens mij automatisch meer zorg ervoor beginnen dragen. Ze worden op die manier immers verheven van externe elementen tot extra ledematen die je zolang mogelijk intact wil houden. Een gebroken been zul je niet snel naar het containerpark brengen. Er wordt vandaag de dag enorm veel aandacht geschonken aan ‘zelfzorg’ als reactie op het toenemende aantal burn-outs en depressies in onze samenleving. Misschien ligt de oplossing hiervoor wel deels in het zorg dragen voor die elementen waarmee we onszelf omringen, opdat ze zich langer en dieper kunnen vastzetten in onze identiteit en op die manier kunnen dienst doen als een harnas dat de vele klappen mee opvangt die het leven dagelijks op ons afvuurt.
ENG
Everything 'new' excites me. A new technique, craft, or tool activates a part of my brain that immediately wants to know everything about this unknown territory. But once I've explored its surface, I find it difficult to maintain that attention to delve deeper. Every craft or tool needs care. A chisel needs to be sharpened periodically, a compost heap needs constant replenishment and temperature maintenance, and a rainwater system needs regular cleaning... This care requires patience, not exactly one of my strongest traits. In our society, maintenance is often dismissed as 'boring' or 'mindless work'. It doesn't stimulate us the same way as a first encounter does. But over the years, I've come to appreciate this nurturing role more and more. In the repetitive actions that often accompanies maintenance work, my mind can slow down. I can escape the endless stream of influences that overwhelm us, both online and offline. A silence emerges that makes space for an internal monologue. Like clockwork, the physical actions set my thought wheels in motion. Not to process new impressions but to strengthen and interconnect old networks. Thus, maintaining a tool can lead to maintaining the machine that is our brain. Taking care of something also forces us to slow down. In our daily lives, everything needs to happen incredibly fast. Something broken? Better buy the newest version right away because repairing it yourself is too complex, and then you can immediately enjoy all the extra new features, which of course can all break individually again. In DIY stores, advertisements only show how we can immediately get to work with purchased tools. Try looking for materials to sharpen a chisel or axe. You simply won't find them there. They want you to do everything yourself, as long as you keep spending money in their stores. There's nothing to earn from maintenance, and these companies know that all too well. Therefore, caring for something leads not only to mental peace but could be seen as a revolutionary act in an era dominated by capitalist ideology. There's often something rhythmic in repeating such an act of care. It requires a certain coordination, a choreography that you master better and better and that you increasingly make your own. My grandmother was a textile worker for about 50 years. At the end of her life, she wasn't mentally present very often, but I clearly remember how she would sometimes sit alone in an armchair at family gatherings. With her eyes closed and her hands stretched out in front of her, as if she were feeding fabric through her sewing machine. That action, which had carved an immensely deep groove in her brain, allowed her to travel back in time at that moment. The repetition wasn't just present in her mind but also in her fingers, in her entire body. What kind of repetition would I want to have lived through at the end of my life? I notice that my interests are very broad, which is of course also very much time-bound. In the past, people often learned one craft and became an expert in it throughout their lifetime. The care that came with it was inextricably linked to the craft itself. It didn't exist separately from it, which is often the case today. In the past, people also often learned a craft from generation to generation. Today we are daily flooded with videos of crafts that spark our curiosity because of their nostalgic or exotic nature. But after each video, another one is already waiting in line. It's endless. They're trends we devour like snacks. It takes a lot of willpower to resist this — to pick one and dive deep in it. How can we resist the siren call of all that is 'new'? Perhaps we can start by setting aside that endless stream of information and look around at what already exists. Which tools naturally cross our path? Which techniques have roots in our own environment and history? And how do these relate to our own needs? If we surround ourselves with elements that closely align with our identity, I believe we will automatically start taking better care of them. In this way, they are elevated from external elements to extra limbs that you want to keep intact as long as possible. You won't be taking a broken leg to the container park anytime soon These days, a lot of attention is paid to 'self-care' in response to the increasing burnouts and depressions in our society. Perhaps the solution lies partly in caring for those elements with which we surround ourselves, so that they can embed themselves longer and deeper in our identity and thus serve as armor that helps absorb the many blows that life fires at us.